Wat leuk dat je een kijkje neemt op de website van ZENsitiveflow!
Ik ben Maris, mama van twee heerlijke pubers, hoogsensitief en ‘zweef’ met twee voetjes aan de grond. Gelijmd en geheeld, de barstjes die nog te zien zijn mogen er zijn en maken mij tot de persoon die ik nu ben. Ik heb mijn eigen praktijk ZENsitiveflow en ben daarnaast al een hele tijd werkzaam bij Mini & Mom en LEIN vrouwenzorg.
In 2018 had ik niet gedacht dat ik op het punt zou staan waar ik nu sta, wat een rollercoaster is die weg geweest. Na een dikke burn-out met regelmatig tien stappen achteruit en één ieniemienie stapje vooruit, ben ik heel blij en trots dat ik nu op het punt ben beland dat ik kan zeggen dat die periode al een hele tijd achter me ligt en het goed gaat.
In die periode was ik echt geen lief en leuk persoon. Voor mezelf niet, maar ook zeer zeker voor anderen, waaronder ook alles en iedereen die ik lief heb, niet. Het enige wat er keer op keer werd gezegd door iedereen was: je moet leuke dingen doen en ontspannen, dan komt het vanzelf weer goed….Jaaaaahaaaa, dat weet ik nu onderhand wel, dacht ik dan. En wat is dat dan precies, leuke dingen doen? Als je doodmoe bent en hele dagen huilt, hoe doe je dat dan? Waar moet je beginnen? Hoe maak je iets wat echt gebroken is weer heel?
Voor een ander wist ik dat altijd wel. Ik was tenslotte al jaren bezig met mindset, dus voor mezelf zou ik het ook wel ‘even’ oplossen. Maar nu het daadwerkelijk ook echt over mezelf ging was het één groot raadsel….En vanzelf? Dat ging het ook niet echt, ik moest er toch echt wel ZELF iets voor doen!
Maar wat? Eerst accepteren dat ik een burn-out had (en geloof me dat was niet makkelijk, want tuurlijk had ik die niet), om daarna mezelf na al het huilen en me ellendig voelen een goede schop onder me kont te gegeven.
Iedere dag (zin of geen zin, weer of geen weer) stond ik om zeven uur ’s ochtends op om mijn honden uit te laten en brood te smeren voor de kinderen. Vervolgens begon ik weer met één huishoudelijke taak per dag, yoga, wandelen, mediteren, tekenen en ging naar de masseur. In het begin dacht ik, dat ik de hele wereld weer aankon, maar ik kwam van een koude kermis thuis en moest toch echt aan mezelf bekennen dat één taak per dag al bijna teveel was.
Na ongeveer een jaar kon ik weer een beetje ‘normaal’ functioneren en ook weer beginnen met lezen van een boek (en dus uiteindelijk ook weer studeren). Waar ik voorheen vier boeken tegelijk kon lezen, moest ik ook hierin tot mijn grote frustratie toegeven dat een klein artikel lezen in een tijdschrift meer dan genoeg was in het begin van mijn burn-out.
